maandag, september 12, 2005
Digital Journalist goes Perpignan
In de nieuwe uitgave van de Digital Journalist maar liefst twee verslagen vanuit Perpignan. Naast het gebruikelijke nuchtere verhaal van Peter Howe ditmaal ook een uitbundig ooggetuigenverslag van Jim Colburn, die net zo schrijft als je van iemand met zo'n opvallende verschijning vermoedt. Zowel in de rij voor de avondprojecties als op de tribune van Campo Santo zelf was hij niet over het hoofd te zien met zijn XXXXL-T-shirt met opdruk: VISA pour L'IVER DAMAGE. (Ja, zo kan je de nachtelijke drankgelagen ook uitleggen.) Voor hem was het echt een schoolreisje.
Colburn legt de vinger op de schijn en werkelijkheid van het festival, en geeft nog een fijne sneer aan een aantal grote namen uit de wereld van National Geographic, wier verschijning blijkbaar geen enkele indruk maakte op de uitsmijters bij besloten plaatselijke feestjes:
Now the idea is that photographers, agents, editors and clients get together and do nice things for one another. The photographers show their work and everyone else gives them work. Nice idea, but not a reality. It seems that there's a class structure here.
The fact seems to be that, unless you're already an established photojournalist, you probably won't walk away from Perpignan with much in the way of assignments or contracts. But you will walk away with CONTACTS.
The best parties and dinners are by invitation only and if you're not on "the list" you ain't gonna get in. Two wasped-waisted, bandy-legged waiters named Pierre gave a few of the older people here at the National Geographic party Studio 54 flashbacks by taking their sweet time searching "the list" for names.
Hoezeer het festival min of meer uiteen valt in twee aparte Franse en Amerikaanse clans (met een typische haat-liefde verhouding) wordt ook duidelijk uit Peter Howe's opmerking "It also is a very French event. In many ways the French are among the most annoying people you can find."
Howe concludeert: "It's always comforting to be surrounded by people with the same neuroses and obsessions that you have, for here the asylum really is run by the inmates, and is much better for it."
Colburn legt de vinger op de schijn en werkelijkheid van het festival, en geeft nog een fijne sneer aan een aantal grote namen uit de wereld van National Geographic, wier verschijning blijkbaar geen enkele indruk maakte op de uitsmijters bij besloten plaatselijke feestjes:
Now the idea is that photographers, agents, editors and clients get together and do nice things for one another. The photographers show their work and everyone else gives them work. Nice idea, but not a reality. It seems that there's a class structure here.
The fact seems to be that, unless you're already an established photojournalist, you probably won't walk away from Perpignan with much in the way of assignments or contracts. But you will walk away with CONTACTS.
The best parties and dinners are by invitation only and if you're not on "the list" you ain't gonna get in. Two wasped-waisted, bandy-legged waiters named Pierre gave a few of the older people here at the National Geographic party Studio 54 flashbacks by taking their sweet time searching "the list" for names.
Hoezeer het festival min of meer uiteen valt in twee aparte Franse en Amerikaanse clans (met een typische haat-liefde verhouding) wordt ook duidelijk uit Peter Howe's opmerking "It also is a very French event. In many ways the French are among the most annoying people you can find."
Howe concludeert: "It's always comforting to be surrounded by people with the same neuroses and obsessions that you have, for here the asylum really is run by the inmates, and is much better for it."
# posted by Jan-Edward : 07:46
|
|